Fietscluppie in Briancon

Om een traditie hoog te houden, hier dan toch nog het verslag van onze fietsweek in Briancon. Dit vooral bedoeld om de fietsers die niet mee gingen, en de verschillende aanhang, objectief te informeren over onze belevenissen en de geleverde prestaties.

Hotel de Paris

Na een dolle rit richting La Douce France waarbij natuurlijk al snel bleek dat er gewoon een heftige wedstrijd gaande was over wie er het eerste zou arriveren op de avenue du Generale de Gaulle, kwamen wij onder een stralend zonnetje om 17.00 uur het hotel van madame Agnes binnengestormd. Een snelle inventariserende blik in de bar gaf meteen uitsluitsel. Een fraaie 2e plaats was ons resultaat! Alleen Jan Fokke en Marcel waren voor ons geëindigd en dat was een prima resultaat om mee te beginnen. Glunderend ging ik op de aankomst van Tom zitten wachten...

Al snel druppelde de rest van ons onvolprezen team binnen en om een uur of 19.00 waren wij compleet, wat de overige bezoekers van het hotel dan ook meteen duidelijk was. Onze ietwat onthutste gastvrouwe had mij inmiddels duidelijk gemaakt dat zij was uitgegaan van een 10-tal man&vrouw stellen in plaats van 20 nogal luidruchtige mannen. Zal aan mijn goedbedoelde emails in het Frans hebben gelegen waarvan ik al eerder het idee kreeg dat ze niet helemaal duidelijk over kwamen...

Snel werden de kamers opnieuw ingedeeld waardoor wij op een wonderlijke manier werden verdeeld over alle mogelijke uithoeken van het hotel. De bruidssuite bleef voor ons beschikbaar, en werd meteen dankbaar in gebruik genomen door het stel Tommie en Edwin. Dezelfde avond om 19.30 was de gehele biervoorraad van onze Agnes al op en dus gingen wij aan aan tafel. Aldaar bleek dat de 2 sterren van het hotel niet door de beroemde franse bandenfabrikant waren uitgereikt. Wie wel verantwoordelijk is geweest voor deze sterrenaanduiding is mij niet duidelijk geworden, ik vermoed madame Agnes zelf, dan wel haar niet schriele echtgenoot, die overigens gezien zijn indrukwekkende omvang overduidelijk heel vaak buiten de deur van zijn eigen hotel zal eten. De floepert.
Anyway, voor het eten waren we ook niet gekomen, en dus vrij vlot naar bed om de volgende dag te kunnen schitteren.

De eerste beklimming
Maandagochtend 10.00 uur ging onze kakelverse wielerploeg voor het eerst van start onder een stralend franse zon. Briancon zelf heeft geen enkele vlakke straat. Het hotel uit en meteen op de pedalen staan bleek de beste manier om de stad uit te komen.
Klimmen dus, en wel meteen! Binnen 10 minuten stond het zweet al op mijn voorhoofd en wist ik weer dat oefenen op het kopje van Bloemendaal echt helemaal nergens op slaat als je het vergelijkt met fietsen in de alpen. Een beetje hetzelfde als een kwartiertje spetteren in een kinderbadje, en daarna serieus denken dat je het engelse kanaal kunt overzwemmen. Lastig dus, en dag 1 viel mij dan ook zwaar.

Ogenschijnlijk zwaarder dan de rest van onze ploeg. Vrolijk kwetterend kwamen al mijn directe belagers mij voorbij. Nieuwkomers Hans en Marcus hadden ook geen enkel benul van hun door mij bedachte plek in deze ploeg en fietsen mij zonder enig pardon dan wel bezwaard gemoed zomaar voorbij. Lekker is dat. Vooraf een beetje bescheiden aangeven dat je "wel eens fietst" en dan gewoon meteen voorin meerijden. Angstig omglurend naar de rest van de vooraf door mijn gedefinieerde achterhoede knikte ik, glimlachend als een boer met kiespijn, deze draken toe, mij afvragende wat ik hier eigenlijk in hemelsnaam kwam doen en waarom ik zoveel bekenden had meegenomen. Tom zat voor mijn gevoel al kilometers voor mij en dit zou nooit meer goedkomen.

Tot mijn grote blijdschap bleek echter halverwege de 1e echte beklimming de weg versperd door sneeuw en stond ons team dus ver onder de top te wachten op nadere instructies. Uitslag onbeslist dus, en quasi teleurgesteld over zo veel pech op deze fraaie beklimming waarbij ik "net in mijn ritme kwam" stapte ik af. Ter plekke meteen het middagprogramma aangepast en de oorspronkelijk geplande monsterlijke zware beklimming over een geitenpad maar meteen geschrapt en vervangen voor de wat vriendelijker ogende beklimming van de Montgenevre. Zonder enige tegenspraak overigens.
 

Lunchen met 20 man
Wel gingen wij eerst lunchen in de wielerhoofdstad van Europa.
Dat was best nog wel wat gedoe met 20 man en zo ploften wij op het terras neer van een vriendelijke Italiaan die ons  liet kiezen uit pizza's of ..... inderdaad, pizza's. Om een mij niet later duidelijk geworden reden bleek mijn pizza een zeer kaasrijke 4 formaggi te zijn, en dus moest ik een klein uurtje later met een maag vol met stollende kaas deze Montgenevre op klimmen. Zo mogelijk nog moeizamer dan in de ochtend kroop ik dan ook omhoog, mijzelf vervloekend over dit achterlijke plan.
Toen ik uiteindelijk boven aangekomen van mijn ploegmaten eerst nog een rondje moest maken langs een idiote rotonde alvorens ik mocht gaan zitten in het gras, was mij wel duidelijk dat ik met een stel zeer vervelende types op pad was gegaan en dat de week nog zou duren...

Na wat afsluitende biertjes op het terras, een douche en wat te eten (diner zou een wat al te serieuze kwalificatie zijn) ging het eigenlijk al snel weer stukken beter. De avond was natuurlijk gewoon heel gezellig en voor het slapen gaan besloot ik dat ik volgende dag eigenlijk alleen maar beter zou gaan.

Col de Vars
Dinsdag stond deze niet geringe klim op het program. Eerst moesten wij een kleine 40 km naar Guillestre rijden, en daar vandaan zouden we dan de Vars gaan beklimmen. Gezien de ongetwijfeld zware col die ons te wachten stond, was de afspraak om rustigjes naar Guillestre te rijden. Daar was iedereen het mee eens, maar 10 minunten na vertrek reden we al met gang van 37 km per uur naar het zuiden. Kortom, onze ploeg was niet te stuiten.  Koffie drinken in Guillestre voor aanvang van de klim was ook geen optie meer, we moesten en zouden in een keer door. Met een kleine hongerklop kwam ik aldus boven aan. Veel beter gereden dan op de voorgaande dag, en helemaal gelukkig dook ik vrij snel na aankomst alweer de afdaling in. Daar kwam ik nieuwkomer Markus tegen, die bergopwaarts even hard bleek te rijden als bergafwaarts. Ik realiseerde mij dat mijn jarenlange rol als allerslechtste afdaler van onze ploeg dus wel eens voortaan gedeeld kunnen worden, en ik was meteen een stuk enthousiaster over dit nieuwe ploeglid. 
 

Top gereden die dag en aanzienlijk beter gemutst dan de dag ervoor arriveerde in weer bij ons Hotel. Ons diner was die avond wederom verassend, maar kon ons humeur niet aantasten. De avond was kort samengevat weer heel gezellig en om 22.30 ging alles en iedereen braaf en uitgeput naar bed.

Izoard
Dag 3. De klim waar ik eigenlijk voor gekomen was. "De mooiste beklimming van Frankrijk" volgens mijn geweldige boek "de wonderbaarlijke geschiedenis van de Tour de France", volgens ons aller Joop Z, EN volgens de man waar mijn brave moeder vroeger nog wel eens onrustige dromen over had, Bernard Hinault.
De berg waar Coppi en Bobet een historische strijd hebben geleverd, waardoor Frankrijk en Italie elkaar bijna de oorlog verklaarden en de berg waar Joop stiekem weken lang op trainde in de overtuiging daarmee de basis te kunnen leggen voor een touroverwinning. Die berg dus, en hij was die woensdag voor de eerste keer dat jaar geopend! De sneeuwruimers hadden hun werk in de dagen daarvoor gedaan, en ons geluk kon die dag niet op want naast het feit dat 'ie dus echt net die dag geopend was, kregen wij ook nog een stralend zonnetje voor deze superdag. Eerst gingen wij weer "rustigjes" met een nog hoger tempo dan de voorgaande dag naar de voet van de Izoard, en na een korte adempauze bij deze voet gingen wij van start.

Alles wat ik had gelezen over deze klim bleek waar. Het was werkelijk een prachtige beklimming. Zie de foto's en filmpjes op fietscluppie en dat zegt genoeg.
Niet prachtig was de kou. 

Waar het in het dal nog 20 graden of meer was, bleek het boven aan de top 1 graad te vriezen. Dat wel met windkracht 5. Bibberend kwamen wij dus een voor een boven, waar onze megahelden Frits en Rob onze spullen alvast klaar hadden gelegd. Gelukkig konden we daar dus wat warms aantrekken, alleen moest je het dan natuurlijk wel vanuit het hotel hebben meegenomen in de bus van Frits. Mijn uitrusting was beperkt, maar nog uitgebreid in vergelijking tot die van sommige anderen. Alles wat ik maar had meegenomen heb ik daar aangetrokken, en gesoigneerd was dat bepaald niet.Met die kou, en die wind de afdaling in, die overigens ook nog heel erg lang bleek, was heeeeeeeeeel erg koud. Met bevroren handen remmen gaat ook niet echt lekker en tot op het bot verkleumd belande ik uiteindelijk dan ook een van de zonnige en mondaine terrassen van Briancon. Daar een kwartier heel charmant zitten klappertanden in mijn totaal niet bij elkaar passende winterkleding, met paars uitgeslagen blote knieën, waardoor ik eruit zag als een soort idiote zwerver die een zak met oude kleding had leeggeplukt van de plaatselijke vuilnisbelt. Ik kreeg dan ook niets aangeboden van de gerant.

Uiteindelijk ontdooit en meer dan gelukkig terug naar het hotel.

Ook die avond wist madame Agnes haar inmiddels beruchte reputatie op kookgebied wederom te kunnen evenaren, wat wonderlijk genoeg de pret weer niet mocht drukken. Wel begon ik mij af te vragen waar die culinaire reputatie van Frankrijk eigenlijk vandaan kwam. In ieder geval niet uit Briancon, da's wel duidelijk. Volgens Frank was het niet de bedoeling dat je het vlees ook echt nuttigde. Het zou meer ter decoratie zijn toegevoegd, wat mij toen best logisch leek.

Niet getreurd, als wielrenner wil je tenslotte gewicht verliezen, en dat lukte prima. 

Slotdag
De laatste dag splitste onze groep zich op en werden verschillende tochten uitgezet. Ik ging mee naar Alpe d'huez, want met die berg had ik nog een appeltje te schillen...
Een aantal gingen voor de noordzijde van de Izoard en Hans, Hans en Hugo gingen voor het echte avontuur, het beklimmen van een wegens zware sneeuwval nog afgesloten col. Zie wederom fietscluppie waar deze onverschrokken  heren te bewonden zijn in een pak sneeuw van minstens 1 meter...

Alpe d'huez bleek niet vlakker te zijn geworden dan vorig jaar, en dus viel hij mij wederom tegen. Net binnen de 1,5 uur naar boven gefietst wat voor mij best redelijk leek, totdat Dion vertelde dat hij 'm in 53 minuten had gereden. Pokkejoch.

Daarna was onze fietsweek alweer voorbij en gingen wij weer terug naar vlakke en natte Holland. De hele week mooi weer gehad, en de vrijdag van vertrek hoosde het. Hoeveel mazzel kun je hebben.

De uitslag
Natuurlijk mag DE uitslag hier niet ontbreken. Daarmee doel ik niet op het algemeen klassement, want dat is natuurlijk niet boeiend, noch relevant. Nee, het enige wat de lezers echt zal bezighouden is het vervolg van de inmiddels 25 jarige strijd tussen Tommie J. en ondergetekende.
Ik moet toegeven, de kleine man uit Vijfhuizen was in vorm dit jaar. Dit overigens geheel tegen mijn verwachtingen in, gezien het slepende ziektebed in 2011 van de toch al wat ouder wordende Tom. Ik dacht een makkie te hebben dit jaar, maar dat viel tegen. Zo stond hij, zoals gemeld, de eerste beklimming al op mij te wachten in de sneeuw. Helaas helaas telde deze “overwinning” van Tom niet, omdat de top niet bereikt werd. Als we plotsklaps halverwege de rit een finish lijn gaan trekken is het einde zoek natuurlijk.

De middag beklimming (Montgenevre) was voor Tom. Wél verdenk ik hém er van mij met de kaaspiza te hebben opgescheept maar bewijsmateriaal ontbreekt dus goed...0-1
Op de Col de Vars leek Tom ook voor mij te zijn gefinisht maar uit het relaas van good old Frits begreep ik achteraf dat Tom tijdens deze beklimming gewoon is afgestapt om een warm jasje aan te trekken! Zoals een ieder weet moet je, wanneer je tijdens een beklimming afstapt, terug naar beneden en opnieuw beginnen. Dat heeft hij geweigerd en dus is hij geschrapt in deze uitslag. 0-1 dus nog steeds, ook al zat ‘ie al 2 dagen voor me. Daar heb je reglementen voor. Op dag 3 (de Izoard) waren de goden mij welgezind en was ik in staat om met een uiterste krachtsinspanning (krap) voor hem de top te bereiken. Ik kom op 1-1 dus en daar is het bij gebleven. Tom komt ongetwijfeld op een hele andere uitslag, vandaar dan ook dit objectieve verslag.

Bedankt!
Heren, het was weer top! Iedereen bedankt voor de onwijs gezellige dagen en voor de inzet. Speciale dank gaat uit naar Frits. Zonder Frits zou deze week met een dergelijk aantal fietsers eigenlijk niet te doen zijn. Frits, je bent een topper!
Ook Rob was weer helemaal top.  Geweldig bedankt dus Rob, de foto's zijn mooier dan wij in het echt.  Verder dank aan Willem voor het huren en besturen van de bus.

Op naar editie 2013, waar de plannen alweer voor worden gemaakt.