De beklimming
Zoals beloofd, hierbij een verslag naar alle belangstellenden van ons avontuur op de Mont Ventoux. Allereerst een compliment voor de mensen die zijn afgehaakt dan wel niet mee wilden omdat ze daar niet aan toe dachten te zijn. Waarschijnlijk hebben jullie hiermede een van de meest verstandige besluiten van dit jaar genomen. Natuurlijk niet omdat het niet gezellig was, de sfeer was TOP maar wel omdat in ieder geval ondergetekende de kale berg nogal heeft onderschat. Het is een monster van een berg. Laat ik bij het begin beginnen: De eerste 2 van onze fabuleuze wielerploeg (Edwin en Marcel) kwamen in de Vaucluse al aan op zaterdag 23 mei. Op dinsdag 26 mei werd hun rust ruw verstoord en arriveerde de resterende 9 man van het team, onder leiding van teamcoach de Jong, luidruchtig in Mazan. (Tom, Marcel H, Paul, Rob, Vincent, Rein, Kees Jan, Robert & Jan). Wij hadden dus de enorme mazzel dat bij aankomst alles al klaar stond, het diner was zelfs al voorbereid en de drank stond ook al klaar. Een perfecte start dus. We moesten alleen om 19.30 nog even snel naar de supermarche voor een extra voorraad drank. Op dat gebied bleek dat wij aanzienlijk waren onderschat. Natuurlijk wilden wij die avond onmiddellijk weten hoe de eerste dagen fietsen onze verkenners waren bevallen. Edwin gaf aan dat DE BERG wel een hele serieuze was en dat een wat behouden start op de 1e dag misschien verstandig zou kunnen zijn. Eerst een beetje wennen aan het klimmen, zo omschreef Edwin het. Onder invloed van de rosé trok ik dat meteen in twijfel en riep dat we de eerste dag maar direct voor de zwaarste beklimming vanuit Bedoin moesten gaan. Ik had de berg immers vanuit de auto in de verte gezien en het viel volgens mij allemaal wel mee... Gelukkig bleek de rest van het team verstandiger en besloten wij de volgende dag in de ochtend op pad te gaan voor een verkennende en oriënterende route naar Sault. Volgens Edwin een leuke rit om mee te starten van zo'n 50 km en als het goed ging dan konden we in de middag meteen de makkelijkste van de 3 beklimmingen naar de top van de MV2 doen. 27 mei : Sault Met een strakblauwe lucht en 30 graden fietsen wij die ochtend dus zéér goedgemutst door het franse land, op weg naar Sault. Als heel snel bleek dat "een beetje wennen" eigenlijk wel een heel goed idee was... Ondergetekende ging na zijn grote mond van de voorgaande avond fors van start. Geen woorden maar daden, dat was mijn motto. Ietsjes té fors bleek later… Een uitgebreid verslag van rit zal ik jullie besparen. Ik kwam totaal kapot boven. Weliswaar zonder te stoppen de top bereikt maar daar was ook wel alles mee gezegd. Tot overmaat van ramp weer achter Tommie en KJ die mij grinnikend stonden op te wachten. Ik begon mij grote zorgen te maken. Als dit "makkelijk " was.. 28 mei : Bedoin
Na een lange solo vlucht werd ik zo’n 3 km voor het einde op bijzonder laffe en lage wijze ingehaald door Tom en Kees Jan die vervolgens ook nog quasi vrolijk kwetterend snel van mij vandaan fietsten. Geen enkel respect voor de organisatie dus. De toon was gezet.
Uitgeteld ging ik 2 uur later in Sault aan tafel voor de lunch. Na een bord knoflook met spaghetti (niet andersom) aldus van start met een beetje stramme benen voor de "makkelijke" beklimming van de top.
Nadat wij hadden genoten van het uitzicht en de overwinning op de berg volgde een bloedsnelle afdaling naar Bedoin. Dit onder aanvoering van Rein "Delagado" die zich werkelijk naar beneden liet storten, nagejaagd door Paul die eveneens beschikt over een groot daaltalent en ongekende durf in de afdaling. Deze afdaling maakte diepe indruk op mij. Dit vooral daar je hier een goed beeld kreeg van wat ons de volgende dag in de klim te wachten stond. Stilletjes schoof ik aan op het terras.
Na een bijzonder gezellige BBQ met natuurlijk ook weer wat wijn kwam het zelfvertrouwen gelukkig weer snel terug. Het lag natuurlijk gewoon aan mijn fiets! Met een MTB de Mont Ventoux op, tussen allemaal racefietsen, dat ging ik niet nog een keer doen. Samen met Rein en Rob besloten wij laat op die avond dat wij de volgende dag de meest exclusieve racers zouden huren die er te vinden waren. Zeer onverstandig en overmoedig door wederom de rosé riep ik voor het slapen gaan dat we ze dan nog wel eens wat zouden laten zien!
Het was opvallend stil in onze ploeg na ons vertrek vanuit Mazan naar Bedoin. Eenmaal in Bedoin aangekomen nog een koffie op het terras en toen van start voor de officiële route.
DDay dus. De beklimming vanuit Bedoin is berucht onder alle wielerfanaten. Een gemiddeld stijgingspercentage van bijna 8% over een afstand van 21 km, vanaf de 5e kilometer tot het einde is dat zelfs gemiddeld 9,5 %. Het laatste deel is 11%. (zie grafiek en huiver). 
Vanaf dat moment was het zelfs muisstil in de ploeg. Ik hoorde alleen nog de banden zoeven van mijn " fully carbon" uitgevoerde Trek Madone. Een racefiets waar normaal types a la Armstrong op rond fietsen. Nu een verdwaald accountant uit de polder maar met zonnebril dus wie ziet het verschil.
Na ongeveer 3 kilometer begint de 1e serieuze klim. Natuurlijk schakel je dan terug. Helaas bemerkte ik tot mijn schrik dat ik toen al op het lichtste verzet fietste! Ik had dus niet kleiner met nog zo’n 19 kilometer te gaan waarbij het echte werk echt nog moest komen.
Het werd een barre tocht. In het bos was het zo’n 30 graden zonder wind. Het zweet gutste van mijn lijf.
Ploegbaas Robert deed zijn stinkende best. Hij probeerde ons allen te helpen door met onze ploegbus langs te scheuren en bemoedigende woorden te roepen. Hij was helaas niet te verstaan door het gebrul van de motor en de airco op deze helse hellingen. Hij deelde goedbedoeld marsjes en snickers uit , waar je natuurlijk helemaal niet op zit te wachten, compleet verpakt.
Hij riep " je ziet er goed uit" terwijl je in zijn ogen zag dat het tegendeel waar was, en holde als een bezetene achter ons aan met verse flessen water.
Zonder deze ploegbaas hadden wij het nooit gehaald.
Langzaam maar zeker kwam ik in een ritme. Weliswaar niet snel maar wel gestaag klom ik omhoog. Ik haalde veel van mijn teamleden in, tot mijn genoegen ook Tom. Alleen Kees Jan bleek absoluut onbereikbaar. Na chalet Reynard (16 km) en wederom de aanmoedigingen van Robert (wiens bus steeds voller werd) begon ik aan het laatste deel, het Maanlandschap.
Ik fietste op de 2e plek! Voor het eerst waagde ik het om achterom te kijken naar eventuele achtervolgers. Plotsklaps zat Tom zat achter mij en zag er niet uit alsof hij terrein zou verliezen! Op welke slinkse wijze hij dit voor elkaar heeft gekregen is mij nog niet geheel duidelijk. Ik kreeg een déjà vu met de Bart Brentjes Challenge waar hij ook uit volstrekt kansloze positie plotsklaps weer fietste als een jonge god. Wellicht heeft hij zijn wonderpillen gebruikt maar in ieder geval fietste hij mij zonder enige moeite voorbij.
Uiteindelijk werd ik zonder hulpmiddelen natuurlijk derde.
De laatste 3 kilometers werden een ware martelgang. Als een slak op een fiets kroop ik voort over het zinderende asfalt. De toren op de top lachte mij uit en leek weg te kruipen in plaats van dichterbij te komen. Uiteindelijk kwam ik boven en was geheel gesloopt.
Anyway, de top bereikt, zonder te stoppen in een tijd van ongeveer 2 uur en 13 minuten. Ik was en ben er apetrots op.
De rest van ons overgebleven team kwam kort na mij ook binnen. Meest bijzondere finish maakte Marcel, lopend op zijn sokken. Allemaal compleet kapot maar tegelijkertijd gelukkig over het halen van de top. In een roes doken wij de afdaling in, terug naar Bedoin, terug naar het terras voor aanvulling van de vochtreserves.
28 mei : MTB adventure
Na een bijzonder rumoerige avond in het plaatselijke restaurant viel ons team de volgende dag een beetje uiteen.
Helden Paul en Edwin gingen die dag voor de derde beklimming vanuit Malauscene. Wederom een niet te onderschatten beklimming. Paul was niet te stoppen. Ondergetekende ging samen met Kees Jan en Rein het mountainbike pad opzoeken, op weg naar de top en de rest besloot "wat te gaan fietsen in buurt" en s’middags te gaan shoppen in Avignon.
Jaja u leest het goed… een groep van 6 mannen gaan shoppen in Avignon…
Dat leidde natuurlijk tot helemaal niets. Foto’s maken van knappe dames en andere onderbroekenlol. Ze kwamen thuis zonder een enkele aankoop.
Paul en Edwin hebben ook op de derde dag de top gehaald. Complimenten heren
De MTB ers hadden een zware tocht over een zeer ruig pad, dwars door de bossen van de MV2. Wij zouden een beetje licht gaan fietsen, wat een zware beklimming werd van 3 uur waar geen einde aan leek te komen. Op het moment dat we serieus begonnen te twijfelen of we ooit nog ergens zouden uitkomen kwam chalet Reynard in beeld.
Gelukkig daalden wij daarna voor de laaste keer af van de MV2.
De slotavond was wederom zeer gezellig…
We zijn allemaal heelhuids weer thuisgekomen. Geen schade, slechts een lekke band en een hele mooie ervaring rijker.
Iedereen bedankt voor de enorme gezelligheid en wie weet …
Volgend jaar weer?
