Om een goede traditie hoog te houden, hier dan mijn verslag over EPE. Dit keer enigszins bezwaard gezien mijn prestaties van afgelopen zaterdag. In plaats van te melden wie er voor mij zaten kan ik beter de achterhoede beschrijven.

De lijst van mensen voor mij is namelijk beduidend langer…

 Op een winderige zaterdag 8 januari verzamelden wij in Heemstede om gezamenlijk naar Egmond te gaan. Bij dit vertrek boekten wij direct al het 1^e record. De snelste lekke band ooit staat nu op naam van Johan. Platte band, al voor het inladen van de fiets.
Olav bleek gelukkig zeer goed te zijn uitgerust met allerhande materialen. Zijn auto was omgetoverd tot een heuse 1^e klas materiaalwagen waarin werkelijk van alles aanwezig was.  Van sateprikkers tot plakband, Olav had het allemaal. Voor Briancon hebben wij dus ook een heuse mechanicien in ons midden. 

Fietsen gedemonteerd  en ingeladen en op naar Egmond. Daar aangekomen bleek dat de wielen van de fiets van Paul in een andere auto waren meegnomen dan zijn fiets zelf. Op zich geen probleem, alleen wel lastig wanneer je elkaar onderweg kwijt raakt, wat natuurlijk het geval was. Terwijl de rest van ons team vrolijk in de weer was met montage van de fiets, was Paul zeer naarstig op zoek naar een blauwe Ford. 

Na wat verdere montage perikelen en het schijnbaar onvermijdelijke ritueel van knijpen in elkaars banden gingen wij naar de start. Op weg naar de start bleek er een flink windje te zijn opgestoken. Windkracht 7 om precies te zijn.  Daarnaast hield het op met zachtjes regenen, het werd echte regen.

In het startvak aangekomen bleek dat onze ploeg gewoon gescheiden werd, zonder enig pardon. Later is mij bekend geworden dat Olav heel stiekempjes zijn “hypotheker team“ had ingeschreven bij de wedstrijdrijders.  Ze mochten dus gewoon ver voor ons van start gaan en stonden eigenlijk al bijna bij de pier in Velsen voor het startschot. 

Na een half uurtje blauwbekken in het startvak werden ook wij van het “Horlings team”  weggeschoten, op weg naar het strand. Daar bleek het nog harder te waaien dan op de boulevard. Windkracht 7, pal op je kop tegen en dan over het strand, valt nogal tegen. Daarnaast reden er allerlei mensen in de weg. De snelheid heen was dan ook laag. In de groep blijven, en niet op kop gaan was een meer dan verstandige tactiek. Mijn kilometerteller ging in den beginne al niet heel snel maar na een kilometer of 6 begaf deze het helemaal. Dan ga je “op gevoel” door en lijkt de 17 km van de heenweg ongeveer 3x zo lang. Er kwam geen einde aan de heenweg dus. 

Uiteindelijk kwam het pittoreske TATA Steel dan toch in zich. Nog nooit zo blij geweest om in deze deprimerende omgeving te fietsen. Na een korte lus langs ijzererts en cokes terug op het strand.

Nu was het andere koek! Dank zij dezelfde windkracht 7, maar nu in de rug, als een vliegende Hollander terug naar Egmond.  Halverwege de terugweg moet je dan nog even omhoog het strand af , en via een idiote trap naar een parkeerplaats waarna je na deze onzinnige oefening weer terug mag naar het strand.

Op de weg omhoog het strand afkomend, zie je dan de fietsers al weer terugkomen die dus een ruim stuk voor je zitten. En wie o wie zie ik tijdens mijn beklimming omhoog, tussen al die duizenden mensen, daar weer breed  grijnzend naar beneden komen?????? 

De lezers van mijn eerdere stukjes raden het al, het was natuurlijk Tommie J uit V. Om gek van te worden!
Zat ‘ie weer voor me! 

Als een idioot ben ik naar boven gehold, heb iedereen van de trap af geduwd en “opzij opzij” geroepen waarna ik als een dolle hond het strand weer ben opgestoven, op zoek naar mijn eeuwige belager. De speaker daar maande mij tot kalmte, er waren nog meer deelnemers, en of ik niet zo a-sociaal wilde doen, zo riep hij tevergeefs. Alle records heb ik dat laatste stuk gebroken. Als op een opgevoerde spartamed stoof ik door de straten van Egmond. 

Het mocht echter niet baten. Al voor het finishdoek zag ik hem al zwaaien. 

Het is mijn lot. Ik leg mij er bij neer. Verzetten heeft geen zin.

Wanneer ik op 100 jarige leeftijd ben ingeslapen en aan de hemelpoort bel, doet waarschijnlijk Tommie open en roept hij triomfantelijk   “EERST”. 

Dit is nog niet alles. Na deze ontluisterende finish blijk ik vervolgens ook nog eens helemaal niet voor te komen in de uitslagenlijst! Dat kan er ook nog wel bij. 

Voor al het overige was het wederom zeer gezellig, heel geslaagd en gaan we volgend jaar gewoon maar nog een keer. (dan wel bij de wedstrijdrijders).

 Op naar Briancon…

Jan